نيرويي انعطاف‫پذير

• بيل گيتس از اخراج سالانه حدود پنج درصد كاركنان مايكروسافت به عنوان بدترين لحظات مديريتي خود ياد كرده است. (يعني با اينكه در دنيا از منابع انساني ديگر با عنوان سرمايه انساني ياد مي‫شود، شركتي مثل مايكروسافت هم سالانه، عذر 5 درصد نيروهاي ناكارآمد و يا به درد نخورش را مي خواهد).

• در كشور پرتقال، اتحاديه هاي صنفي كارگري به اين قضيه اعتراض كرده‫اند كه چرا در حاليكه درصد بيكاري در ميان جوانها زياد است، جامعه پيرتر و قديمي‫تر بايد به عنوان تا آخر خط ادامه دهد.(يعني در اروپايي كه جنبشهاي سوسياليستي در آن جولان مي‫دهند، هم با آزادسازي بخشي از نيروهاي كاري مخالفت نمي شود).
و ...

اخبار مربوط به مهمترين عامل توليد، يعني انسان، را كه در رسانه‫هاي خارجي مي بينيم، آدم دلسرد مي‫شود. آيا مي‫شود چنين كارهايي را هم در ايران انجام داد؟ و چرا در ايران، معمولا از مهمترين و مؤثرترين ابعاد كسب و كار كه ارتباط اصلي را با بهره‫وري، كيفيت و نوآوري را دارند، به سادگي صرفنظر مي‫شود، با اين بهانه كه فرهنگ ما فرق مي كند.

مقاله‫اي را تحت عنوان نيروي انعطاف پذير (فايل پي دي اف ، 168 كيلوبايت) در مورد لزوم اتخاذ به كارگيري نيروهاي مشروط در سازمانها ترجمه كرده‫ام كه در زمان فعلي اصلا به درد متصديان منابع انساني ايران نمي‫خورد؛ و مهمترين دليل ترجمه ‬آن، اين جمله بود: «در اكثر صنايع، بيش از 60 درصد هزينه‫هاي متغير مربوط به هزينه‫هاي كاركنان مي شود كه عمدتا شامل حقوق، مزايا و آموزش هستند».
در مؤسسات ايران به ظاهر، تورم نيروي انساني بيداد مي كند و كار هر نفر را پنج-شش نفر به طور موازي انجام مي‫دهند(و البته به نتيجه هم نمي‫رسانند!)، و از طرف ديگر درصد فوق براي مؤسسات تكنولوژي فرسوده‫كن و انبار پرور ايراني معمولا زير ده درصد(در شركت ما مي گويند 3 درصد) مي باشد. اين همه نيروي انساني جوان و مشتاق به كار گرفته شده، و در عرض يكي دو سال، به دلايل فراوان ضد انگيزشي تبديل مي شوند به سياهي لشكر سازماني. آيا اين به خاطر نيست كه هزينه واقعي نيرويي با ذكاوت و داراي توقع(نه پرتوقع) به طور واقعي پرداخته نمي شود؟